BCC in Dutch press

http://www.nu.nl/muziek/233786…ck-country-communion.html

Looks like big daddy is doing it again

bought it just today. It's in the 'droomlijst' dreamlist alternative music
can''t believe it

Leeftijd speelt geen rol in Black Country Communion

AMSTERDAM - De Engels-Amerikaanse supergroep Black Country Communion komt deze maand met het eerste album Black Country. Voor de 58-jarige zanger Glenn Hughes is zijn leeftijd eerder een stimulans dan een beperking.

© Robert Knight

Hughes speelde in de jaren '70 bas bij Deep Purple en was in de jaren '80 kortstondig de zanger van Black Sabbath.
In Black Country Communion wordt hij bijgestaan door drummer Jason Bonham (44, zoon van Led Zeppelin-drummer John Bonham), toetsenist Derek Sherinian (44, speelde met Alice Cooper, Kiss en Alice In Chains) en bluesrockgitarist Joe Bonamassa (33).

Droom

Vorig jaar oktober droomde Hughes dat hij leiding zou gaan geven aan een nieuwe, grote rockband. “Ik liet de droom op zijn beloop”, vertelt de Brit. “Ik wist dat ik een nieuwe start moest maken.” Het lot hielp hem een handje: in november speelde Joe Bonamassa in Los Angeles.
Hughes: “Hij belde me op en zei: 'Heb je zin om een paar nummers te komen zingen?' Het publiek ging compleet uit zijn dak. Joe's manager Kevin Shirley kwam backstage en zei: 'Man, we moeten een bandalbum gaan maken.'” Shirley stelde voor om Derek Sherinian en Jason Bonham bij de groep te halen.

“Op mijn leeftijd, in de carrièrefase waarin ik me bevind, is de hoeveelheid tijd die ik nog op het podium kan doorbrengen beperkt. Daarom ben ik doodserieus in alles wat ik doe. Ik heb de tijd niet om in bands zonder toekomst te zitten.”
Live

Volgens Hughes is Black Country Communion bij uitstek een band die live moet spelen, en datzelfde geldt voor hem als zanger. “Ik móet live spelen, al is het alleen maar omdat ik dan mijn bestaansrecht als boodschapper behoud. Met mijn stem kan ik een sterke boodschap overbrengen. Ik wíl in een band zitten. Ik wil het ruiken en proeven en voelen. We moeten rocken.”

Dat hij al 58 is – zo zij het. Er zijn genoeg artiesten die bewijzen dat een succesvolle carrière ook op latere leeftijd nog mogelijk is.
“Gisteravond zag ik Jimmy Page, hij is 66. Zolang Jimmy doorgaat, zolang Mick Jagger doorgaat en zolang Robert Plant doorgaat, zolang kan ik óók doorgaan. Pete Townshend zei: 'I hope I die before I get old.' Dat had hij nooit moeten zeggen, want hij is nog steeds bezig.”

Black Country Communion Door Richard Verbrugge op 16 september 2010

4

De buzz rondom deze band gaat al een paar maanden rond op internet. De samenwerking van bassist en zanger Glenn Hughes, gitarist Joe Bonamassa, voormalig Dream Theater keyboardspeler Derek Sherinian en drummer Jason Bonham leverde vanaf de eerste minuut het predicaat supergroep op. Het laatste rockkwartet dat zo’n etiket kreeg opgeplakt was Chickenfoot en die maakte de kwalificatie volledig waar. Chickenfoot bleek meer dan de som der delen, klonk niet als een soloplaat van Joe Satriani of Sammy Hagar noch als Van Halen of Red Hot Chili Peppers en scoorde goed bij pers en publiek. Ook supertrio Them Crooked Vultures met Homme, Grohl en Jones leverde een kwalitatief goed album af en overtuigde tijdens de optredens in clubs en op festivals. De verwachtingen voor Black Country Communion waren daarom hooggespannen. Tijdens de eerste luisterbeurt voelde ik enige teleurstelling want ik had het idee naar een veredelde soloplaat van Glenn Hughes te luisteren. Pas na enkele luisterbeurten gaf deze schijf zijn geheimen prijs en blijkt de band veel meer dan een amalgaam van Hughes en Bonamassa. De heren stellen op hun debuut zeker niet teleur en stijgen vooral in de langere nummers boven zichzelf uit.

Het album opent met een valse noot want de strakke basriff van het simpele ‘Black Country’ is gewoon gejat van Iron Maiden’s ‘Phantom of the Opera’. Vanaf ‘One Last Soul’ versmelten de krachten van deze muzikanten op meer aangename wijze om tijdens ‘Down Again’ voor het eerst te pieken. Dit nummer kent een Deep Purple-achtig arrangement en koppelt sfeervol gitaarspel aan orgelgeluiden die de sfeer van de seventies oproepen. Het nummer ‘Song of Yesterday’ is een juweeltje van ruim acht minuten dat qua sfeer af en toe herinnert aan Bonamassa’s laatste soloplaat die in Griekenland werd opgenomen. Hughes en Bonamassa wisselen zanglijnen af en bouwen deze midtempo bluessong tot een prachtig slot. Bonamassa bewijst eens te meer waarom hij tot de crème de la crème van de snarenplukkers moet worden gerekend. Na het swingende ‘No Time’ volgt de geslaagde Trapeze cover ‘Medusa.’ Nou ja cover, Hughes zong en speelde ook op het origineel, dus wellicht kunnen we beter van heropname spreken. Op ‘Stand’ komt het nostalgische seventies sfeertje weer terug en roept het Hammond orgel meer dan eens gedachten op aan Jon Lord. Dit nummer had niet misstaan op het Purple album ‘Come Taste The Band’ waarvan binnenkort een speciale remaster verschijnt. De funky invloeden dragen de handtekening van Hughes meer dan welke andere song op deze plaat. Bij aanvang van ‘Sista Jane’ denk je meteen aan een fout bij de cd fabricage. Ze hebben er per abuis een AC/DC nummer op gestanst. Gelukkig is die gedachte alleen van toepassing op de eerste seconden want er ontspant zich een leuk jam-achtig nummer waarin Bonamassa en Hughes opnieuw om en om zingen. Grappig genoeg klinkt drummer Jason Bonham hier meer als Keith Moon (The Who) dan als zijn vader. De heren hebben het beste tot het laatst bewaard want afsluiter ‘Too Late For The Sun’ is een prachtig episch werkstuk van dik elf minuten dat onmiddellijk doet verlangen naar meer. Het is een nummer dat Led Zeppelin in hun hoogtijdagen had kunnen schrijven en dat op het podium vermoedelijk gigantische proporties zal aannemen.

Black Country Communion is zonder twijfel een aanwinst voor het rockgenre en levert een van de beste debuutalbums in jaren af. Hughes’ en Bonamassa’s spel, compositiestijl en zang zijn dominant aanwezig en overschaduwen grotendeels de twee andere muzikanten, maar wat ons kan dat schelen als het zulke prachtige resultaten oplevert. De productie van Kevin Shirley is natuurlijk en eenvoudig. De instrumenten klinken kraakhelder, maar de zang ontbeert af en toe warmte. Net als bij de nieuwste Iron Maiden plaat blijkt Shirley opnieuw geen producer die het beste in zangers bovenhaalt. Dat is jammer want deze uitstekende plaat had dus zelfs nog beter kunnen zijn. Laten we hopen dat Black Country Communion snel op tour gaat en het niet bij één album laat.

Black Country Communion
Black Country
Formaat : CD (ook verkrijgbaar als special edition CD/DVD en op vinyl)
Label : Mascot Records
Release : 21 september 2010
Cosmox.nl, Blues CD’s online bestellen
Door Gerrit Harmsen

Normaal gesproken heb ik weinig momenten om zenuwachtig van te worden. Toch was het even schrikken bij de vraag of ik deze release wilde recenseren. De persoon in kwestie weet namelijk dat ik tot degenen behoor die niets snappen van de euforie rond Joe Bonamassa.

Ongeveer 3 á 4 jaar geleden ben ik afgehaakt. De aanwezigheid van de andere namen in deze supergroep noopte mij om toch ja te zeggen. Met de aanwezige zangkwaliteiten van Glenn Hughes is het toch enigszins verrassend hoe groot de bijdrage van Joe Bonamassa is bij sommige songs.

Het eerste nummer en tevens titeltrack van het album laat horen dat we hier te maken hebben met een ROCKband. Een knallende en heerlijke hardrock opener. De zang van Glenn is als vanouds en geeft aan waarom hij tot de betere zangers behoort in het rockgenre.

Song ‘One Lost Soul’ begint iets minder heftig en schakelt dan toch over richting ‘Black Country’ om na heftig gitaar spel en harde drums plotseling met toetsen te worden afgesloten.

In track 3 is er een duidelijke bijdrage voor de toetsen. Via ‘Down Again’ en ‘Beggarman’ geraken we bij de meesterlijke ‘Song Of Yesterday’. Zonder twijfel het beste nummer van dit album. Joe Bonamassa heeft met zang en gitaar de teugels volledig in handen en heeft er werkelijk een juweel van weten te maken. Samen met de sfeervolle toetsen en bijzang van Glenn is het voor mij één van de mooiste nummers dit jaar. Het duurt dan ook even voor ik bereid ben naar de volgende track te schakelen. In ‘To Time’ is het stokje weer overgedragen en staat de bass van dhr. Hughes in de schijnwerpers. Fijne groove die bass.

Met ‘Medusa’ belanden we aan bij een behoorlijk stevige rockballad, rustige en fijne opening, heavy tussen stuk om vervolgens afwisselend tot een einde te komen. Via track 9 met Joe weer als leadzanger rocken we verder naar ‘Stand’ om uiteindelijk uit te komen bij de ruim 11 minuten durende afsluiter ‘Too Late For The Sun’. Naast de instrumentale hoogtepunten blijkt vooral de wisselwerking tussen de zang van Joe en Glenn uiterst vruchtbaar te zijn. Mooi om te horen.

Ben wel erg nieuwsgierig wat die-hard Bonamassa fans van deze plaat gaan vinden. Wat mij betreft een meer dan prima ROCK album. Als ik in de organisatie van Bospop zou zitten wist ik wel wie, na Chickenfoot in 2008, er komende zomer voor het festival bovenaan de lijst zou staan. Black Country Communion natuurlijk!!